Moe

Ik haal m'n zoontje op bij het kinderdagverblijf. Hij is moe van de hele dag spelen, ik ben moe van de hele dag werken. Vanaf het kinderdagverblijf naar huis is het nog maar 2 minuutjes met de auto. Als we onze straat inrijden, vraagt hij "mama, heb je de radio bij je?". Ja, die heb ik wel bij me. "Ik wil liedjes luisteren." We zijn bijna thuis, dus de radio gaat niet meer aan. Drama alom. Groot verdriet. Hij wil niet uit de auto, hij wil liedjes luisteren. Je mag binnen liedjes luisteren. "Nee, ik wil in de auto liedjes luisteren!" Zucht. Geduld. Hij is moe. Tel tot 10.
Hij komt toch maar uit de auto, huilt tranen met tuiten. Eenmaal in huis moeten eerst de jas en de schoenen uit. "Nee, ik wil liedjes luisteren!" Geschreeuw, gehuil, hij wil het nu direct. Ja ja, nu moet jij even geduld hebben, ik wil ook even m'n jas en m'n schoenen uit doen.
Ik heb m'n jas en schoenen uit. Ok, wil je Woezel en Pip horen? Of Dirk Scheele? Of van Dikkertje Dap? "Nee, ik wil Maybebop." Ok, dat is dan wel weer een goede keuze natuurlijk, al heb ik op dat moment eigenlijk liever even helemaal niks aan m'n kop. De cd gaat aan en ik ga op de bank liggen. "Nee, ik wil daar liggen!" Weer gehuil en geschreeuw. Kom maar naast me liggen lieverd. Hij wurmt zich tussen mij en de rugleuning, gaat ook liggen en zucht een keer diep. Dan draait hij zich naar me toe en slaat z'n arm om m'n nek en legt z'n hoofd tegen mijn hoofd. Zo liggen we 1 minuut helemaal stil naast elkaar. De tranen zijn weg en het drama is voorbij. Hij komt overeind en vraagt alsof er niks gebeurd is "mama, mag ik met de potloden kleuren?".
Wat is het toch een schatje :)