Uren heb ik al naast dat bedje gezeten. Midden in de nacht, 's avonds laat, en vooral 's avonds bij het naar bed gaan van die kleine ukkepuk die nu toch al weer ruim twee is. Alleen in slaap vallen is er - hoge uitzondering daargelaten - nog altijd niet bij. En dan heb je van die kinderen die netjes van 19.00 tot 07.00 uur slapen, maar dat heeft ons peutertje ook nog niet begrepen. (Heb jij zo'n natuurtalentje? Geniet ervan!) Inmiddels ben ik een kei geworden in het muisstil wegsluipen uit zijn kamertje en het geruisloos sluiten van deuren en traphekjes. Ik zing dertig keer hetzelfde slaapliedje achter elkaar en kan op commando gapen (in de hoop dat het aanstekelijk werkt).
Dus elke avond weer zijn we aan het knuffelen tot hij in slaap valt, of zit ik naast het bedje liedjes te zingen of juist stil te zijn. Als hij 's avonds wakker wordt voordat wij zelf in bed liggen, begint hetzelfde ritueel plus een slokje water opnieuw, meestal duurt het dan wat korter. Als wij al in bed liggen en hij wordt wakker, belandt hij 9 van de 10 keer bij ons in bed. Meneer neemt 's nachts geen genoegen met een slokje water, nee dan wil hij mamamelk. (Wat?? Geef jij nog borstvoeding? Ja 's nachts dus). Terugleggen in z'n eigen bedje is er dan niet meer bij, want papa slaapt alweer op het moment dat zijn hoofd z'n kussen raakt en mama en zoonlief krijgen door het drinken een oxytocine-shot en zijn vervolgens alleen nog maar slaperig. En zo slapen we gezamenlijk verder en de meeste dagen worden we dus 's ochtends met z'n drietjes wakker in bed. Zo rond half 6 is dat tegenwoordig...
Co-sleeping geeft een kind (meer) vertrouwen in mensen, bevordert onafhankelijkheid en verhoogt het zelfvertrouwen, maar is vooral retehandig omdat we zo tenminste allemaal aan onze slaap toekomen (
bron). En echt waar, we hebben ook 's nachts wel uren met hem gelopen, en hebben uren naast z'n bedje gezeten. We zijn meegaand geweest en boos geworden. Om vervolgens de volgende dag brak en moe en sjagrijnig te zijn. Maar ja, je probeert het toch, want een kind hoort toch de hele nacht in zijn eigen bedje te slapen? (zegt de westerse cultuur).
Dan heb je nog de mensen die hun kind gewoon laten huilen, omdat het maar moet leren om zelf in slaap te vallen. Om de een of andere reden werkt dat niet bij ons, maar geloof me, we hebben het ook geprobeerd. Het veroorzaakt stress bij ons allemaal en we worden er doodongelukkig en sjagrijnig van. Alledrie. Soms heb ik wel eens getwijfeld of ik een goede moeder ben, ben ik niet te soft? Moet ik harder zijn en me er niks van aantrekken?
Maar dan denk ik aan de moeder die ik wil zijn voor mijn kind. Als je wakker wordt in het donker en je voelt je alleen, wil je dan een moeder naast je bed die koste wat het kost ervoor zorgt dat je uiteindelijk weer in slaap valt in je eigen bed? Of wil je een arm om je heen, warmte en liefde, nabijheid.
Eerlijk is eerlijk, 't is niet helemaal zoals ik het me altijd had voorgesteld. Ik ben het ook wel eens zat, wil ook wel eens even twaalf aaneengesloten uren niks horen. Ouderschap brengt in dat opzicht vele verrassingen met zich mee, want je weet van tevoren niet hoe je kind zal zijn en hoe je zult reageren op allerlei dingen. De gemiddelde ouder-in-spe verdiept zich niet in verschillende opvoedstijlen, en co-sleeping en
langvoeden is in de westerse cultuur nog verre van geaccepteerd. Maar op dit moment werkt dit voor ons en voelen we er ons prima bij. En op dit moment geven wij ons kind vertrouwen dat hij altijd bij ons mag komen als er iets is. En we slapen goed!
