... is af en toe uitputtend
... maar is heel bijzonder en mooi
... en maakt al het andere onbelangrijk
's Nachts word ik wakker van een naar melk smakkend kind, en dan denk ik: "Hoe kan dat nou, ik heb hem er toch net weer ingelegd?" Maar een blik op de klok zegt me dat de laatste voeding alweer 3 uur geleden is en hij dus weer aan de beurt is. Ook schrik ik wel eens wakker in de veronderstelling dat ik tijdens het voeden in slaap ben gevallen en Anton nog bij ons in bed ligt. Ja, die nachten zijn op deze manier nog wel slopend. Maar we krijgen er veel voor terug: Een prachtig ventje met een heel tevreden blik waar we niet vaak genoeg naar kunnen kijken :D
Langzaamaan komen we in een nieuw ritme en begint mijn energieniveau weer wat te stijgen. Het is lente en het is heerlijk om met Anton in de kinderwagen een stukje te wandelen in de zon. Het schommelen van de kinderwagen wiegt hem vaak in slaap. Tussen de voedingen door is er altijd wel was die gewassen/opgehangen/opgevouwen moet worden, we hebben regelmatig kraambezoek en ik probeer ook elke middag nog wat te slapen. Zo vliegen de dagen en nachten voorbij zonder dat een dag echt begint of een nacht ten einde is. De tijd is niet meer verdeeld in blokken van 24 uur, maar in blokjes van gemiddeld 3 uur. Dat is wel even wennen!
Volgende week zal Anton zich wat moeten aanpassen aan mama's ritme, want ik wil weer een avondje weg (koor repetitie). We zijn benieuwd of we net voor, en dan net na de repetitie een voeding kunnen plannen. Voor alle zekerheid zal ik een flesje gekolfde melk in de koelkast zetten ;) Dat is ook weer wat nieuws voor ons: mama die gaat kolven, papa die een flesje gaat geven en Anton die uit een flesje moet drinken! Spannend!
