Taboe?

Nog zo'n ding waarover ik anders ben gaan denken sinds ik mama ben: co-sleeping.

Je kindje bij jou in bed laten slapen is eigenlijk 'not done' in onze samenleving. Een kind zou er aan wennen en niet meer in z'n eigen bedje willen slapen, een kind 'hoort' op z'n eigen kamer te slapen en je moet vooral ook aan jezelf denken. In andere culturen is het samen slapen met je kindje juist weer de normaalste zaak van de wereld en vinden ze ons gedrag onbegrijpelijk. Co-sleeping (samen slapen) zal denk ik altijd een discussiepunt blijven.

Hoe wij het doen? Wij bewandelen de gulden middenweg. Tot Anton 3 maanden oud was, sliep hij in een wiegje naast ons bed. Sindsdien slaapt hij meestal in z'n eigen bed. Maar soms slaapt (sliep) hij ook bij ons. Als dat laatste het geval is, gaat het meestal om de tweede helft van de nacht. Hij heeft periodes gehad (de beruchte sprongetjes of bij het doorkomen van tandjes) waarin hij ergens in de nacht wakker werd en niet meer in z'n eigen bedje wilde liggen. Dan lieten we hem bij ons slapen. Bij ons in bed werd hij direct rustig en zo kwamen we tenminste alledrie aan onze nachtrust toe. Op dit moment gaat het overigens prima en slaapt hij tot 's ochtends vroeg eigenlijk altijd in zijn eigen bed, alleen het laatste uurtje ligt hij nog wel eens bij ons.

We laten hem (vooral 's nachts) eigenlijk nooit huilen. We hebben het wel eens geprobeerd, maar het werkt bij ons gewoon niet. Het is a) vreselijk moeilijk en b) hij blijft toch staan schreeuwen tot er iemand komt. Of tot hij van ellende en vermoeidheid in slaap valt, maar is dat nou een fijne manier van in slaap vallen? We zijn er gauw mee gestopt.
Het veroorzaakt voornamelijk stress en daar wordt niemand blij van. Bovendien blijkt dat stress schadelijk kan zijn. Als een kind op jonge leeftijd aan (veel) stress wordt blootgesteld kan dit ervoor zorgen dat het kind later stressgevoeliger wordt. Ik geloof ook niet in het concept 'slaaptraining'. Huilen is (nu nog) de enige mogelijkheid om aan te geven dat er iets is. Of hij nu honger heeft of gewoon nabijheid zoekt.

Voor de volledige comic, klik hier

Klinkt misschien alsof wij niet zo consequent zijn. De ene keer slaapt hij in z'n eigen bed, de andere keer een deel van de nacht bij ons. Maar naast de derde R van de voor sommige mensen haast heilige R-en (rust, reinheid en regelmaat) moeten ook de drie L-en niet vergeten worden: lekker laten lullen. We zoeken onze eigen weg en vertrouwen er op dat het zelfstandig slapen vanzelf komt . De pedagogische visie zou kunnen zijn dat we ons kind eigenlijk heel erg volgen in zijn behoeften. Klinkt in mijn oren heel logisch en natuurlijk, en ik geloof dat het op de lange termijn zelfs het vertrouwen in mensen kan bevorderen. Cynisch gezien zou je ook kunnen zeggen dat we luie ouders zijn ;)

Hier vind je nog een heel grappig filmpje over samen slapen:
http://www.thefoodoflove.org/breastfeed-in-your-sleep.htm

Overigens is het wel belangrijk om, als je samen slaapt met je kindje, goed te denken aan veiligheid. Hierover zijn genoeg richtlijnen te vinden op internet en er is zelfs een boek over geschreven (waarover na uitgave van de Nederlandse vertaling nogal wat discussie is ontstaan, maar dat is weer een heel ander verhaal - maar het geeft denk ik goed weer hoe gevoelig dit onderwerp ligt bij veel mensen).